Gedistribueerde energiebronnen

Een microgrid is een klein netwerk van elektriciteitsgebruikers dat gevoed wordt door één of meer lokale voorzieningsbronnen. Het is meestal aangesloten op een gecentraliseerd nationaal elektriciteitsnet, maar kan ook onafhankelijk werken. Met de groeiende populariteit van gedistribueerde energiebronnen kan de grootte van een microgrid variëren van een enkele woning tot een groep appartementen of zelfs een heel industriegebied. Microgrids zijn een ideale oplossing om de veerkracht van het elektriciteitsnet tegen overbelasting of milieuproblemen te verbeteren (in eilandmodus) en om voor zelfbalancering te zorgen tijdens verbruiks- of productiepieken (in niet-eilandmodus).

In een vraagrespons-programma onderhandelt een bedrijf (aggregator) over een contract met een distributienetbeheerder (DNB) om de flexibiliteit van honderden of duizenden installaties te "verkopen", hetzij aan de verbruikszijde (bv. modulatie van HVAC-systemen of EV-laders) of aan de productiekant (bv. modulatie van PV-generatie). Om effectief ingezet te kunnen worden, vereisen vraagresponsprogramma's dat er apparaten lokaal op de faciliteiten geïnstalleerd worden. Deze apparaten moeten in staat zijn om verbruikte/geproduceerde stroom te meten, gegevens te delen en commando's op afstand te ontvangen en uit te voeren.

Energie-optimalisatie houdt in dat de beste balans wordt gevonden tussen lokale energieproductie, -opwekking en -opslag. Het doel kan variëren, zoals het maximaliseren van zelfverbruik, energie aan het net leveren wanneer de tarieven het hoogst zijn, of energie van het net verbruiken wanneer de tarieven het laagst zijn, enzovoort. Het algemene doel is om de lokale energiestroom te maximaliseren zonder het elektriciteitsnet te beïnvloeden, terwijl er rekening wordt gehouden met stimulansen, marktprijzen en regelgeving.

Netbeveiliging richt zich op het beschermen van het net tegen overbelasting en problemen die voortkomen uit frequentie- of spanningsverschillen tussen gedistribueerde opwekking en het net zelf. De aansluiting van gedistribueerde opwekkers op het net moet voldoen aan specifieke voorschriften en normen, zoals CEI021 in Italië, VDE4108 in Duitsland en IEEE1547 in de VS. Nalevingsprogramma's, zoals § 14a en EEBUS in Duitsland, maken deel uit van de voorschriften die Distributienetbeheerders (DNB's) in staat stellen om het net te controleren en te beschermen.

Energiegemeenschappen bevorderen lokale opwekking en consumptie door gebruik te maken van stimulerings- of vergoedingsregelingen. Virtual Power Plants (VPP's) zijn aggregaties van gedecentraliseerde activa die flexibiliteit bieden aan de energiemarkt. Dankzij VPP's kunnen gedistribueerde energiebronnen (DER's) energie verkopen, wat het handelsproces voor kleine centrales vereenvoudigt. Zowel energiegemeenschappen als Virtual Power Plants omvatten contracten tussen meerdere eigenaren van DER's en een aggregatiebedrijf of -instantie, die de DER's een vergoedingsregeling aanbiedt.